Ένα μνημείο που αξίζει να στηθεί

Παλιότερα στον «πολιτισμένο» κόσμο μετρούσαμε το βαθμό ανάπτυξης κάθε χώρας με το πόσα ψυγεία, πόσες τηλεοράσεις, πόσα πλυντήρια κλπ αναλογούσαν σε κάθε κάτοικο.
Κάποτε και με το πόσα αυτοκίνητα αναλογούσαν.
Αυτά ήταν τα κριτήρια τότε. Καθαρά καταναλωτικής υφής βέβαια.
Έχω καιρό να ακούσω κάποια τέτοια "κατάταξη".
Ίσως γιατί έχουν αρχίσει να ξεφτίζουν κάποιοι, τόσο έντεχνα καλλιεργημένοι, μύθοι.

Χτές άκουσα ένα άλλο κριτήριο: Πόση είναι η αναλογία Δωρητών Σώματος (οργάνων για μεταμόσχευση κυρίως) στον πληθυσμό κάθε χώρας.
Και βέβαια... σιγά που δεν θα είμαστε οι τελευταίοι του "πρώτου" κόσμου...

Έχουμε σοβαρή ...παράδοση στα αρνητικά ρεκόρ, πανευρωπαϊκά:
Σε ό,τιδήποτε δείχνει αυθαιρεσία, εγωϊσμό, "μαγκιά" {εργατικά ατυχήματα, τροχαία, δωροδοκίες, ξενοφοβία κ. ά. τέτοια ...θεάρεστα) είμαστε ΠΡΩΤΟΙ.
Σε ό,τιδήποτε δείχνει ανθρώπινες αρετές, όπως η παραπάνω, είμαστε τελευταίοι.

Η συζήτηση για το θέμα έχει ανάψει στα ΜΜΕ με αφορμή την στάση των γονιών του εικοσάχρονου αδικοχαμένου νέου να επιτρέψουν την αφαίρεση ζωτικών οργάνων του (...πρώην) σώματός του για μεταμόσχευση.
7 (εφτά) συνάνθρωποί μας επανέκτησαν την ελπίδα.
Κάποιοι περίμεναν μήνες πολλούς, κάποιοι και χρόνια!, για έναν Δωρητή. Επειδή στην χώρα που ανθεί η φαιδρά πορτοκαλέα ελάχιστοι είναι αυτοί που προσφέρονται για κάτι τέτοιο.
Ώσπου βρέθηκαν οι Αυστραλοί και μάς ...φόρεσαν τα γυαλιά, αντί να εκτονώσουν την θλίψη ΚΑΙ ΤΗΝ ΟΡΓΗ τους σε βρισιές και κατάρες για την δολοφονία του γυιού τους.

Ένα μνημείο αξίζει να στηθεί προς τιμήν τους.
Προς τιμή της ανθρωπιάς.